Het is een zware week voor ons en dus zijn we gisteren even een stukje gaan wandelen om ‘uit te waaien’ .
Jarenlang zijn we iedere donderdag gaan ‘uit eten’ bij Peter’s moeder Lies. Toen ze anderhalf jaar geleden haar bekken brak vanwege een val door de harde wind hebben we een tijdje haar boodschappen gedaan en op donderdag bij haar gekookt. Toen ze daarna weer wat op de been kwam was ze toch wat angstig om met veel boodschappen te wandelen en dus gingen we voortaan op woensdag met haar mee boodschappen doen zodat ze niets meer hoefde te tillen. Zelf boodschappen doen vond ze nog wel erg belangrijk en spiekten wij alvast wat we de dag erna te eten kregen 😉
Sinds begin van de zomer bleek dat ze steeds slechter ter been was en tijdens de hitte van afgelopen zomer was het dan ook vaker dat ze niet op donderdag voor ons kookte ‘omdat het dan zo heet in de keuken is’.
Ook ging ze af en toe niet mee naar de winkel omdat een stuk lopen echt niet meer ging. De laatste maanden was het zelfs zo dat ze de trap niet meer op kon en wij eigenlijk de boodschappen voor haar deden. Ze sliep in de woonkamer op de bank en waste zich aan de gootsteen van de keuken. Ook at ze slecht (alleen wit brood met wat beleg) maar ze wilde geen huisarts erbij.
Twee weken terug vroeg ze of wij de was voor haar wilden gaan doen, want ook dat was een te grote opgave. We gingen toen al 2 keer in de week naar haar toe : een keer voor de boodschappen en een keer om dingen uit de diepvries te halen (die stond op de eerste verdieping van haar kleine woning).
Vorige week dinsdag waren we nog een keertje extra gegaan en vorige week donderdag hebben we nog wat boodschappen voor haar gehaald. Ik heb nog een kopje koffie voor haar gemaakt en 2 boterhammen gesmeerd. Eentje voor die avond en eentje voor de volgende ochtend die ik in een boterhamzakje op de salontafel had gelegd.
We namen de was mee en vertelden haar dat we zondag terug zouden komen met de schone was.
Toen we zondagavond bij haar huis aankwamen viel mij al op dat de TV niet aan stond. Maar het kon zijn dat ze haar gordijnen al dicht had gedaan vanwege het koude weer. Aan de voordeur viel het Peter op dat de deur van het toilet wijd open stond en dat daar nog licht brandde. Dat was niet normaal! We gingen het huis in en zagen dat haar wandelstok nog op het toilet lag. Doorgelopen naar de woonkamer zag Peter het eerst : Lies lag languit op haar rug bij de bank op de grond. Er was geen hartslag meer. We belden naar 112 (ik weet het… dat is niet het goede nummer, maar we wisten het even niet meer) en de ambulance-telefonist was erg behulpzaam en zette ons bericht door naar de huisartsenpost. Een half uur later kwam er een huisarts en die heeft haar officieel dood verklaard. Op basis van verschillende aanwijzingen is besloten om de overlijdensdatum te zetten op die donderdag dat we er nog geweest waren. Lies had zich omgekleed voor de nacht, de TV stond uit, de TV gids lag nog open op donderdag en mijn gesmeerde boterhammen voor vrijdagochtend lagen er nog. Hoogstwaarschijnlijk is ze midden in de nacht nog opgestaan om naar het toilet te gaan, heeft ze aangevoeld dat er iets niet goed was en is dus – zonder stok – teruggelopen naar de woonkamer richting de telefoon. Vlak voordat ze daar was is ze waarschijnlijk in elkaar gezakt en gestorven.
De afgelopen week stonden dus in het teken van allerlei dingen die we moesten doen samen met de begrafenisondernemer. Alles is inmiddels geregeld en dus richten we ons nu alleen nog maar op haar afscheid.
Ik zal haar missen!
Sterkte!