Wat vliegt de tijd toch.. het is vandaag alweer 7 jaar geleden dat ik mijn niertransplantatie kreeg.
En hoe geweldig is het dat zo’n handjevol vreemd weefsel het nog steeds (en ook zo goed) doet in mijn lijf.
Af en toe heb ik het er nog wel met mensen over dat er begin 2015 een vrouw van ongeveer mijn leeftijd zich gemeld heeft in het ziekenhuis van Maastricht met de mededeling dat ze een nier wilde afstaan. Iedereen die ik gesproken heb vindt dat ontzettend bijzonder. Het is begrijpelijk om een nier af te staan aan een familielid of goede bekende die het nodig heeft, maar aan een totaal vreemd persoon?
Ik kan me zelf ook niet voorstellen waarom iemand die keuze zou maken. Dat je na je overlijden je organen beschikbaar stelt voor donatie vind ik veel logischer. Je hebt er dan zelf toch niks meer aan. Maar om bij leven al te doneren riskeer je toch je eigen gezondheid om een wildvreemde te helpen.
En toch gebeurt dit inmiddels zo’n 30-50 keer per jaar, ongeveer 3% van alle niertransplantaties bestaat uit anonieme levende donoren.
Helden zijn het!
Zijn zeker helden, een bijzonder iets.
Wat betreft de dame in kwestie, ik ben haar eeuwig dankbaar.