Geblesseerd

Op donderdag gaan we altijd naar mijn schoonmoeder om daar te eten. Gezellig en lekker handig.

Als het goed weer is gaan we te voet, want schoonmoeder woont maar een paar straten verderop. En zo liepen we afgelopen donderdag over de stoep vol blaadjes. Wat ik nu ga schrijven is iets wat misschien in een halve seconde gebeurde, maar waar je waarschijnlijk langer mee bezig bent om te lezen:

Ik zette mijn linkervoet neer en ik voel mijn enkel naar buiten omklappen. Ik probeer mijn evenwicht te bewaren maar dat lukt me niet.. Ik roep nog “KAK!” en ik zie de stoep dichterbij komen. Mijn rechtervoet staat nog op de grond en vouwt zich gevaarlijk ver voorover zodat mijn tenen onnatuurlijk doorbuigen. Ik kom op mijn linkerknie neer, kort daarna gevolgd door mijn rechterknie. De stoep komt nog steeds dichterbij, maar ik kan mijn bovenlichaam remmen door mijn beide handen op de grond te zetten waardoor ik uiteindelijk op mijn linkerelleboog terecht kom en tot stilstand kom….. Einde halve seconde..

Daar lig ik dan.. Geschrokken…. ik scan mijn lijf.. waar doet het pijn? Mijn linkerenkel … mijn linkerknie, mijn rechtertenen, mijn rechterknie.. mijn handen…

Ik ga rechtop zitten en ik zie dat een man op een fiets gestopt is: “Is er al gebeld of hoeft dat niet?” .. Nou nou… laat me even rustig zitten… een ambulance is niet nodig.. ik sta zo weer op.
De buurman stopt met zijn auto en draait zijn raampje naar beneden: Gaat het? Want ik laad je zo in hoor!
zucht.. nee.. niet nodig… Bibberig van de schrik ga ik weer staan… Een paar passen later valt het allemaal weer mee en ik loop door naar schoonmoeder. Lief dat mensen even stoppen om te informeren maar dit is niet mijn meest trotse moment dus ik vind die aandacht op dat moment maar niks.

Eenmaal bij schoonmoeder bekijk ik de schade : een klein schaafwondje net onder mijn rechterknie en verder is mijn huid nog helemaal heel. Wel voel ik dat mijn linkerknie en rechterscheenbeen een blauwe plek gaan krijgen. En mijn tenen voelen ook nog steeds niet OK.

Na het eten lopen Peter en ik weer voorzichtig naar huis. Eenmaal thuis doe ik mijn schoenen uit. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ik daar een flinke blauwe plek zou zien, maar ik zie helemaal niks. Sterker nog : ik kan mijn tenen met mijn hand wiebelen en dan doet het geen pijn. Alleen als ik zelf mijn tenen probeer te wiebelen is het wat pijnlijk. Waarschijnlijk wat bandjes verrekt.
Hetzelfde met mijn linkerenkel.. wat gevoelig maar ook daar waarschijnlijk de enkelband wat opgerekt van het zwikken.
Met een ijspack op mijn scheenbeen lig ik die avond met mijn benen hoog.

Uiteindelijk is het mijn rechterscheenbeen waar ik echt de meeste last van heb. Deze is dik van de bloeduitstorting die eronder zit. En er zit niet veel ruimte in een scheenbeen dus het voelt pijnlijk stijf. Als ik een langere tijd stil heb gezeten dan is op gang komen even lastig, maar na een tijdje gaat het weer.

Kortom… ik ga het wel overleven (tenzij ik ermee onder een trein terecht komt.. :P)

Photo by Craig Tidball on Unsplash