Het is vandaag precies 1 jaar geleden dat mijn vader vrij plotseling overleed. Een jaar waarin er ook veel gebeurd is. Want het klinkt cliche, maar het is ook zo: het leven gaat door. Al denk je dat in het begin eigenlijk niet.
Familie en vrienden in mijn omgeving gaan trouwen, worden zwanger en/of krijgen een zoon/dochter. Allemaal heel blije momenten. En heel soms… dan komt daar een triest bericht over een overlijden tussendoor.
Ik heb het overlijden van mijn vader inmiddels een plaatsje kunnen geven. Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer aan hem denk, maar ik ben er wel van overtuigd dat het zo heeft moeten zijn.