Gistermiddag had ik een reunie van het Iduna orkest bij de Waard van Kekerdom. Ik vond het heerlijk om elkaar weer te zien en de waard was zo te zien ook onder de indruk.
Heel de oude kliek was er waarmee ik jarenlang muziek heb gemaakt en waarmee ik CD’s heb opgenomen, veel optredens heb gehad en buitenlandse reizen heb gemaakt.
En als die oude kliek dan hun instrumenten oppakt, dan klinkt het bijna alsof er nooit iets is veranderd!
Bijna… want ik deed niet mee 🙁
Sinds ik 4 jaar geleden de dialyse katheter kreeg heb ik mijn accordeon niet maar aangeraakt. Nadat een half jaar daarna de katheter eruit ging durfde ik nog steeds niet accordeon te spelen want met om de andere dag verse gaatjes in mijn kunststof shunt vond ik het nog steeds eng. Bovendien.. de vaatchirurg had gezegd dat ik mijn linkerarm niet te veel mocht belasten en ik weet niet of accordeon spelen over de grens is.. EN…. ik had tijdens mijn dialyse periode sowieso de energie niet.
Toen ik eenmaal mijn nieuwe nier had, kwam mijn energie terug. Maar ik mag nog steeds mijn linkerarm niet te veel belasten.
Ik heb 30 jaar accordeon gespeeld en ik moet eerlijk zeggen : het is heerlijk om niet meer iedere week ‘vast’ te zitten aan een muziekles/repetitie. Dat klinkt alsof ik 30 jaar lang met tegenzin gegaan ben en dat is zeker niet zo! Maar ergens in die periode zijn er dingen veranderd. Het orkest veranderde, mijn leven veranderde, mijn prioriteiten veranderden. En dus sta ik er volledig achter dat ik niet meer kan spelen.
Behalve gisteren.