Afgelopen vrijdagavond kwam ik terug van de verjaardag van Doris toen mijn zus Sandra me nog laat belde. Meestal is dat geen goed nieuws…
Mijn moeder was blijkbaar vrijdagmiddag door de huisarts doorgestuurd naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis met het vermoeden van een blindedarmontsteking. Toen dat het niet bleek te zijn werden er een CT scan en een echo gemaakt. Sandra wist ook niet meer dan dat maar wilde het wel even laten weten.
Gelukkig belde niet lang daarna mijn moeder op : ze was weer thuis, maar het was geen goed nieuws… Er zat veel vocht in haar buik, er was een cyste gevonden en er was een groot vermoeden van kanker in de eierstokken. De gegevens van het streekziekenhuis werden naar een groter ziekenhuis gestuurd en ze zou maandag gebeld worden voor verdere afspraken in dat grotere ziekenhuis.
Gelukkig kon ze maandag al direct terecht en deze hele week zijn er al allerlei onderzoeken geweest. Scans, echo’s en deze week volgt ook nog een punctie om te kijken waarom er zoveel vocht in mijn moeders buik zit. Uit al deze gegevens hopen ze duidelijkheid te krijgen om welke soort kanker het gaat zodat ze begin volgende week een behandelplan kunnen maken.
Waarschijnlijk wordt dat een aantal chemokuren, daarna een operatie om het aangetaste weefsel weg te halen en daarna nog meer chemokuren.
Ik kan je vertellen dat ik behoorlijk van slag was! Dit is niet wat je wilt horen! Vooral de onzekerheid is een van die dingen waar ik niet zo goed tegen kan. (Dat was al toen ik gedoe kreeg met mijn nieren: pas toen de beslissing dialyse werd genomen kwam ik tot rust. Het was niet leuk, maar wel duidelijk.)
De arts in het ziekenhuis heeft gezegd dat de kanker bij mijn moeder behandelbaar is en gaat ook uit van een goede afloop. Het totale behandelplan zal wel minstens een half jaar gaan duren en het zal niet altijd gemakkelijk zijn, maar we gaan ervoor!