[Deze blogs zijn in januari 2017 toegevoegd aan Ingcrediblog. Het zijn de teksten die we toendertijd op onze HIO2Oz weblog plaatsten toen we met de vriendengroep naar Australie zijn gegaan] Deze dag is er een uitslaapdagje ingelast. Sommige slapen niet langer, sommigen een beetje en sommigen heel veel langer (Hilde).
In de tussentijd nemen de reeds wakkeren contact op met Maui over de nog steeds niet werkende accu. Een monteur komt langs en repareert wat draadjes en vervangt de accu. Hopelijk zijn we daarmee uit de problemen.
Als de monteur klaar is gaan wij ook weer op pad. Dit keer naar Bondi beach. Iedereen heeft het er over en blijkbaar is het heel speciaal. Helaas is het koud, waait het hard en is het niet echt zonnig meer (’s ochtends scheen de zon wel flink).
Dus het strand is erg mooi en verlaten. We genieten van een lunch, een paar winkeltjes en korte wandeling over het strand. We geven ons al gauw gewonnen en gaan naar de stad waar we naar de AMP tower gaan voor een 360graden uitzicht over de stad.
Bij de toegang tot de toren zit een skytour. In de Lonely Planet staat hierover: “Touted as a virtual reality tour ‘around Australia’, it’s really a cheesy introduction to the worst Australian cliches and try-hard jokes – it’s so bad you’ll probably enjoy it'”. En het klopt gewoon helemaal. De ’tour’ bestond uit een aantal onderdelen:
We begonnen met de history van australie via een geluidsband. Iedereen moest gaan zitten met een koptelefoon op en om er echt van de genieten werd als tip gegeven dat je je ogen maar dicht moest doen. Ingrid miste 50% van de tekst want ze had alleen geluid in haar linker oor.
Het tweede deel was de tunnel met aboriginal tekeningen. Hoe die 4 hoog in een gebouw komen midden in Syndey is ons een raadsel. Dat de tekeningen erg op glas in lood met lampjes erachter leken vonden we best knap gedaan van die aboriginals.
Vervolgens kwam de carousel der hallucinaties. Het begon ermee dat ons de toegang tot het door ons gekozen deurtje werd ontzegt. Even later vond onze gids dat we niet bij de rest van de mensen mochten gaan zitten en kregen we onze eigen carrousel… EXCELLENT! De show bestond uit vier hologram toneelstukjes waarmee het huidige Australie werd getoond. We zagen Sydney, het regenwoud, Great Barrier reef en de outback.
Als grande finale kwam het 3D Virtual Reality Flight Simulator Spectacle. In simpele bewoording: 3 grote schermen, met bewegende bankjes waarmee je op een reis door de tijd wordt genomen en zo de hele geschiedenis van Australie te zien krijgt. Ingrid heeft de helft van de show niet gezien wegens een gevalletje van zeeziekte.
Hoe Cheesy deze tour ook was, we hebebn ons er goed vermaakt en de mesnen die er werken het idee gegeven dat ze een super attractie hebben, omdat wij de hele middag ‘Excellent’ liepen te roepen.
Na de tour gingen we met de lift omhoog. Alvorens we omhoog mochten werden we door een op-en-top-in-uniform-gestoken-zeer-serieus-kijkende tasjessnuffelaar gecontroleerd op explosieven en wapens. Zijn metaaldetector was al gebruikt op de olympische spelen van ’84, ’88,’ 92, ’96 en in 2000 op de spelen in Sydney achtergelaten en door de tasjessnuffelaar als leuke gadget ingepikt. Het viel op dat de metaaldetector alleen bij mooie vrouwen piepte. De lift legt de 250 meter naar de top volgens de statistieken af in 40 seconden. Dat lijkt erg snel, maar uitgerekend is dat maar 22.5 km per uur gemiddeld. Valt dus wel mee. De lift van het WTC deed het sneller. Op de toren bleek dat het buiten al donker was. Het was wel een mooi uitzicht dat waarschijnlijk mooier was geweest bij daglicht.
Zo gauw als de tijd vliegt is hiermee deze dag ook al weer voorbij.