[Deze blogs zijn in januari 2017 toegevoegd aan Ingcrediblog. Het zijn de teksten die we toendertijd op onze HIO2Oz weblog plaatsten toen we met de vriendengroep naar Australie zijn gegaan] De Sydney Harbour bridge: 134 meter hoog, 1149 meter lang, 49 meter breed, 52.800 ton staal, 95.000 kubieke meter beton, 6.000.000 klinknagels en ruim 1k traptreden. En die brug gingen wij beklimmen.
Na 24x hetzelfde introductiefilmpje gezien te hebben moesten we een verklaring invullen dat we gezond en gek genoeg waren om het aan te durven. Hierna volgde een alcoholtest die we met vlag en wimpel doorkwamen…. toch vreemd als je de totalen van het drankgebruik kent… hierover later op de site meer informatie.
Na de sanitaire stop hesen we ons in een grijze vormeloze overal (zie de foto’s). Hier werden langzaamaan steeds meer accessoires aan bevestigd. Er mocht namelijk niks loshangen omdat dit op het nietsvermoedende verkeer op de brug kon vallen. We klikten aan:
– haarelastiekje (alleen voor Hilde en Ingrid)
– muts
– zakdoek
– mijnwerkerslampje
– radio
– koptelefoon
– fleecevest
En verder krijgen we een flinke riem om met een ingenieus veiligheidssysteem voor bevestiging van ons aan de brug.
Na een oefenklim over een minibruggetje kunnen we eindelijk beginnen aan het echte werk.
Allereerst mogen we een 4tal ladders opklimmen om op de kromming van de brug te klimmen. We klimmen hierbij tussen de snelweg door die over de brug loopt. Hierna is het redelijk simpel. Een trap kan je het niet noemen, maar het smalle pad gaat langzaam omhoog. We zijn met kabels en onze riem bevestigd aan de reling naast ons looppad dus we kunnen er niet afvallen al hadden we het graag. En ondanks de hoogte die we bereiken is het nergens spannend of vermoeiend. Dat valt ons 100% mee. Maar het uitzicht! Dat is werkelijk fantastisch.
Terwijl wij druk om ons heenkijken naar de lichtjes in de verte (het is inmiddels donker) vertelt onze gids allemaal details over de brug en de omgeving. Felix stelt haar tussen neus en lippen door de beste vraag die ze ooit gehoord heeft (neeeee, niet of ze een leuke vriendin heeft voor Ingmar). Maar na radiocontact met de thuisbasis blijft het antwoord helaas onbekend. De vraag was gewoon te goed. 🙂
Boven op de brug worden verschillende foto’s gemaakt van onze groep die we later voor veel geld op een cdrommetje mee kunnen krijgen. Weer terug schaffen we dus inderdaad een cd-rom met 4 foto’s aan en nog wat souvenirs hier en daar.
Helemaal voldaan en opeens toch best wel moe gaan we daarna weer terug naar de camping.
Hier vinden we een donkere camper, de accu was toch blijkbaar niet helemaal goed gerepareerd. Met behulp van zaklampen vinden we allemaal ons eigen bed.