[Deze blogs zijn in januari 2017 toegevoegd aan Ingcrediblog. Het zijn de teksten die we toendertijd op onze HIO2Oz weblog plaatsten toen we met de vriendengroep naar Australie zijn gegaan]
Op Fraser Island stappen we op een indrukwekkende 4WD bus, die ons gedurende de 2 dagen op het zandeiland rondrijdt.
We maken een wandeling langs een onzichtbare rivier, de Wanggoolba Creek, met daarin een plantje van zo’n 2000 jaar oud. De bus was origineel bebouwd voor de sneeuw, dus geen airconditioning aan boord. Maar als we het koud hadden wilde Craig, de chauffeur de verwarming wel aanzetten, want die was erg goed…. we hebben hem maar op zijn woord geloofd.
’s Middags wandelen we een kilometer in de brandende zon over zandheuvels naar Lake Wabby. De mannen zijn onvermoeibaar en klimmen nog een kilometer omhoog naar een prachtig uitzichtpunt terwijl de dames een alternatief HiO2Oz zandkasteel bouwen.
Na al deze inspanning is er gelukkig nog genoeg tijd om wat te zwemmen. We hebben ons allemaal goed ingesmeerd, Felix is de enige die wat roodbruine armen gekregen heeft. Ingmar is weer zwaar teleurgesteld dat hij nog steeds geen blaren op zijn schouders heeft staan.
Na het eten zakken we onderuit in veel te comfortabele stoelen voor we naar de bar gaan om wat te drinken en te kletsen en waar Hilde haar eerste Corona drinkt.
De tweede Fraserdag is een rustige dag, zonder zware wandelingen, maar met veel zwemmen en zon. Onderweg naar het eerste riviertje stappen Felix en Frank in een klein vliegtuigje om een vlucht van 20min over het eiland te maken. Het eerste riviertje waar we komen is erg koud, maar je kan je er heerlijk naar de zee laten drijven, en het water is zo helder en schoon dat je er gewoon van kan drinken (bij voorkeur van het water waar nog geen 50 toeristen in gelegen hebben).
De bus stopt nog voor een Kodakmoment bij een oud scheepswrak dat al decennia lang op het strand ligt te verroesten.
’s Middags zijn we naar de Blue Lagoon gereden waar we heerlijk in het water gefrisbeed hebben. Ook dit was weer een kristalhelder meer dat dit maal geheel uit regenwater bestaat. Je zou er prachtig kunnen snorkelen, als er tenminste vissen geweest waren. Om het meertje niet te vervuilen werd ons verzocht om niet te antisunnen als je het meer inging. Zoals te verwachten was, heeft Hilde haar sterrenbeeld eer aan gedaan en zelfs Ingmar had een rode gloed over zijn schouders.
Hierna stapten we voor de laatste keer in de stoere bus, die met grote passen terugliep naar de boot (zo voelde het tenminste voor de gehutste passagiers).
’s Avonds hebben we heerlijk uit gegeten in een restaurant dat de puntjes op de i wist te zetten. Het vermoeiende weekend eiste wel zijn tol, want Ingrid ging halverwege het hoofdgerecht vermoeid terug naar de camper. Bij het verkleinen van de tafel liet Hildes coördinatie te wensen over en haar bierglas sneuvelde. Gelukkig was iedereen nog wel in staat om het toetje op te eten voordat we teruggingen naar de camper.
[mappress mapid=”11″]