Ik ben deze Kerstdagen ontzettend verkouden.
Dus ging ik gisterochtend met de nodige pakjes papieren zakdoekjes op weg naar mam voor de Kerstlunch. Onderweg hebben we ook nog wat anti-hoest snoepjes gehaald. Overdag viel het eigenlijk nog redelijk mee. Toen we halverwege de middag doorreden naar Doris en Erik voor de traditionele Kerst met de hele familie begon mijn rechteroog te tranen. Een soort van overdruk ventiel wat open ging. En met dat getraan ging natuurlijk ook mijn neus leeglopen. Die avond heb ik anderhalf pakje zakdoekjes erdoor gesnoten en was ik ‘s avonds blij dat ik in mijn bed lag.
Na een goede nachtrust ging het gesnotter vanochtend weer door. Ik twijfelde even of ik mee zou gaan naar de vader van Peter vanmiddag, maar het ergste leek alweer voorbij. Leek, want toen we terug waren begon het getraan, gesnotter en genies weer. Ik heb vanavond op de dialyse mezelf maar niet aangeprikt. Stel dat ik net zou niezen als ik zou willen prikken!
Het verkoudheid virus wordt er trouwens niet uitgespoeld, maar wel de dode ‘soldaatjes’ die bezig zijn om tegen het virus te vechten. Dat is dan weer mooi meegenomen want ik voel me nu aan het einde van de dialyse minder ziek als ervoor. Komt er toch nog iets goeds van de dialyse 😉
Zie je maar weer dat niet alles allende is . Beterschap