Gisteren ben ik samen met mijn moeder een dagje naar het Academisch Ziekenhuis Maastricht geweest voor allerlei onderzoeken.
Het begon om 11:00 met een bezoekje aan de radioloog van het Hart en Vaatcentrum om mijn shunt te controleren. Na een 45 minuten was dit klaar en kwam ook de nurse practitioner erbij. Conclusie van de onderzoeken: de shunt lag er nog prima bij. Normaal zie je naar verloop van tijd dat vooral de aansluiting van het kunststof vat op mijn eigen ader wat gaat vernauwem. Dat was bij mij nog niet het geval.
Mocht dat trouwens wel te zien zijn in de toekomst dan wordt ik voor diezelfde dag nog ingeroosterd voor een dotterbehandeling. Blijkbaar is dat een ingreep van niks. Het hoeft in ieder geval niet onder narcose of iets dergelijks.
Verder hebben we het even gehad over mijn bloedverdunners. De nurse practitioner zou met de professor overleggen of ik hiermee mag stoppen. Als dat zo is, mag ik misschien ook stoppen met mijn maagbeschermers, dus dat zou dan weer 2 pillen schelen per dag.
Na dit bezoekje zijn we lekker gaan lunchen in het restaurant. Eigenlijk had ik om 12:30 een afspraak bij de nurse practitioner, maar die had ik dus al gehad.
Om 13:30 was de volgende afspraak. Ook weer in het Hart en Vaatcentrum, maar nu bij de cardioloog voor pre-transplantatie onderzoeken. Blijkbaar heeft hij het voorwerk heel efficient uitbesteed aan andere verpleegkundigen.
In kamertje 1 kreeg ik wat vragen over mijn gewoontes (roken, drinken, medicijngebruik) waarna de verpleegkundige aankondigde dat ze wat bloed wilde afnemen. Nu ben ik geen fan van bloedprikkende mensen als ze buiten mijn shunt een vat moeten zoeken. Toen ik vroeg waarvoor ze wilden gaan testen, bleek het om waardes te gaan die twee weken ervoor al in Veldhoven waren bepaald. Gelukkig was ze tevreden met deze uitslagen en was het bloedprikken niet nodig. Daarna moest mijn bovenkleding uit, werden er plakkers op mijn bovenlijf geplakt en werd er een hartfilmpje gemaakt en bloeddruk gemeten.
Daarmee was ik klaar in deze ruimte. De plakkers mochten er weer af en ik kreeg een sexy blauw jasje aan. Mijn kleding kreeg ik hangend aan een infuusstandaard op wieltjes mee naar de aangrenzende kamer. Daar mocht mijn jasje weer uit, kreeg ik weer plakkers en kreeg ik een echo van mijn hart.
Tijdens de echo van de shunt hoor je het bloed stromen met een zoevend geluid. Hier was hetzelfde geluid te horen, maar op een gegeven moment ook iets anders: zoef, ploip, zoef, ploip. Wat een ontzettend grappig geluid!!
Het bleken mijn hartkleppen te zijn die zich weer sloten.
Een paar minuten later was het onderzoek klaar en mochten de plakkers weer van mijn lijf en het blauwe jasje weer aan. Met mijn kleding op wieltjes op naar de volgende ruimte!
Daar aangekomen zag ik een hometrainer staan: De fietsproef.
Opnieuw kreeg ik plakkers (niet helemaal efficent meneer de cardioloog!) en mocht ik gaan fietsen. In het begin ging het erg makkelijk, maar na een paar minuten werd het toch wel zwaarder! Na zo’n 10 minuten fietsen mocht ik stoppen. Met pap in de benen mocht ik nog even uithijgen op een stoel terwijl ze mijn bloeddruk en hartslag in de gaten houden. Daarna mogen de plakkers er weer af, jasje weer aan en op naar de volgende ruimte. Daar mocht ik me weer omkleden in mijn eigen kleding waarna ik terug in de wachtkamer kwam totdat de cardioloog me zou oproepen voor de uitslag.
Bij de cardioloog was de conclusie helder: ik heb een gezond hart, mijn hartkleppen lekken niet en tot de verbazing van de cardioloog was mijn hartwand ook niet verdikt. Normaal gesproken zie je dat bij mensen met een hoge bloeddruk. Bij nierproblemen hoort ook een hogere bloeddruk dus deze wordt goed in de gaten gehouden door de nefroloog in Veldhoven. Zo doorgaan was dus het advies.
Op mijn vraag of er nog iets gedaan moest worden aan mijn snelle hartslag (95-100 slagen per minuut) was het antwoord: Als je een hele groep mensen bij elkaar zet, dan zie je dat de hartslag van deze mensen ergens tussen de 60 en 100 zit. Ik zit blijkbaar aan de bovenkant van de normale grens. Niks aan doen dus.
Blij met de goede uitslagen zijn we daarna naar huis gereden, met een tussenstop bij de Turfhoeve voor een lekkere pannenkoek. Het was een vermoeiende dag, maar al met al toch ook wel gezellig.
Over een kleine drie weken volgen meer transplantatie onderzoeken.