ik lig nu bijna een uur aangesloten via mijn nieuwe shunt!
Het aanprikken van een dikke naald door mijn bont en blauwe en met vocht gevulde arm was natuurlijk best pijnlijk. Vooral omdat de dialyseverpleegkundige natuurlijk wel even met haar vingers goed moet voelen waar ze moet prikken. En laat dat nou heel pijnlijk zijn!
Het prikken zelf was hetzelfde gevoel als een infuus of bloedprikken: even pijnlijk maar zodra het klaar is, is de pijn ook meteen weg.
De snelheid van de machine is nog niet heel hoog (100 ml/min met een naald) omdat het allemaal nog vers is en de drukken dus niet heel hoog mogen zijn. Al met al dus nog niet helemaal perfect maar het goede nieuws is dat ik gewoon rechtop aan mijn laptopje zit en ik kan hoesten en zuchten zoveel ik wil!
Yessss, eindelijk x.
Jaaah eindelijk! Meer vrijheid tijdens de dialyse. En wanneer mag je dan weer autorijden? Neem aan dat je nek eerst moet helen?
In principe mag ik nu weer autorijden. Op mijn nek zit nog een klein pleistertje, maar dat is meer voor mijn gemoedsrust. Je moet het zien als een bloedprik wondje: als het dicht zit is het klaar. Het wondje in mijn nek doet ook helemaal geen pijn.
Probleem nu is mijn enorme dikke en pijnlijke linker bovenarm. Dus ik laat me voorlopig toch nog even rijden 🙂
Super! Wat een goed nieuws.