In 2001 was ik in New York. Niet in september, maar in het voorjaar, samen met Doris.
Een week lang hebben we heel Manhattan en een klein deel van Harlem doorgewandeld. We hebben in Central Park gezeten, het Gugenheim museum bezocht, naar de beurs in Wall Street geweest, het vrijheidsbeeld beklommen (tot in de kroon) en natuurlijk zijn we ook op het dak geweest van het Empire State Building.
Maar een van de dingen die ik waarschijnlijk nooit meer ga vergeten is hoe het uitzicht was vanaf het World Trade Center. Mensen en auto’s reden zo’n 450 meter onder je en leken wel mieren zo klein. Vanaf het dak had ik echt het gevoel bovenop de aarde te staan.
En toen.. een half jaar later. Ik zat op het werk toen ik hoorde van de vliegtuigen in het WTC. Die avond heb ik alleen maar naar de TV kunnen kijken. Uit ongeloof. Maar ook om te zien of ik kon herkennen waar ik een half jaar ervoor nog gelopen had. Maar ik zag niks herkenbaars tussen al dat staal en stof.
Het is vandaag precies 7 jaar later. Waarschijnlijk krijgen we begin september nog jarenlang de films en documentaires te zien over de aanslag op het WTC. Net zoals “Der 90. Geburtstag” op oudejaarsnacht of “Philadelphia” begin augustus.
Maar voorlopig hoef ik die beelden over het WTC niet meer te zien. Ik word er namelijk nog steeds droevig van, denkend aan hoe ik me voelde toen ik op die 110e verdieping stond…