Vanochtend hebben we pap begraven na een mooie begrafenismis.Nu terugkijkend op de hectische dagen die er geweest zijn kan ik me bijna niet voorstellen wat er allemaal gebeurd is.
Dinsdagnacht toen ik eerst nog 3 keer op de wekker had geduwd voordat ik besefte dat het de telefoon was.
Woensdagochtend .. het ziekenhuis.. Alles leek even in een roes voorbij te gaan en toch moest er zoveel geregeld. De begrafenisondernemer, de pastoor, het zangkoor..
Vrijdag had ik voor mijn gevoel eindelijk even een rustmoment.. even geen bezoek.. en vrijdagavond.. toen we afscheid konden nemen van pap. Hij lag er zo mooi bij. Een neef van me vond dat pap er zelfs ‘stoer’ uitzag.
Ik had het meest opgezien tegen vandaag, maar toen we uiteindelijk op het kerkhof bij het graf stonden dacht ik: We hebben alles gedaan wat we wilden doen.
En natuurlijk had ik pap nog langer bij me gehad, maar nuchter kijkend naar hoe het nu gegaan is: het is goed zo. Pap had geen lang ziekbed gewild en alles wat gezegd moest worden was al gezegd of hoefde niet gezegd te worden. Want dat wisten we toch al lang.