Het boek is al redelijk oud en ik heb het waarschijnlijk zo’n 10 jaar geleden gelezen maar ik denk er nog vaak aan terug: “De Celestijnse Belofte” van James Redfield.
Je kan het boek lezen als een avonturenroman, maar dan zal hij redelijk tegenvallen. Je kan er ook de diepere betekenis achter zoeken en dan wordt het ineens een heel ander boek. Toen ik het boek las zat ik in een periode waarin ik zowiezo veel nadacht over wie en waarom ik ben. Ineens vielen er allerlei dingen op hun plaats.
De celestijnse belofte beschrijft de zoektocht naar een manuscript dat diep in het regenwoud van Peru ligt te wachten op ontdekking. Onmiskenbaar bevat het manuscript een schat aan wijsheid, maar er zijn mensen die verspreiding van deze kennis willen tegenhouden. De hoofdpersoon wordt in zijn zoektocht dan ook tegengewerkt door vertegenwoordigers van het gezag, die afbrokkeling van hun macht vrezen wanneer de inzichten uit het geschrift zouden worden ontsluierd. Ondanks het steeds weer dreigende gevaar wordt de tocht voortgezet en geeft het manuscript zijn uitzonderlijke geheimen een voor een prijs – aan de hoofdpersoon, maar ook aan de lezer. Door de inzichten op te nemen in je leven zal er uiteindelijk een betere wereld ontstaan.
OK, dat klinkt een beetje vaag allemaal. Veel van de dingen die ik gelezen heb moet je met een grote korrel zout nemen. Maar er is iets waar ik nu nog steeds van overtuigd ben en dat is het 3e en 4e inzicht in het verhaal:
In het derde inzicht wordt uitgelegd dat we niet in een materieel universum leven, maar in een universum van dynamische energie. Alles wat bestaat is een energieveld dat we kunnen voelen en intuïtief kunnen waarnemen. Bovendien kunnen wij, mensen, onze energie projecteren door onze aandacht te laten gaan (“De energie stroomt naar waar de aandacht heengaat”), waarbij we andere energiesystemen beïnvloeden.
In het vierde inzicht leer je dat er conflicten tussen mensen onstaan omdat er een machtstrijd is om deze energie. Vertaald naar het normale leven: Als je alleen bent voel je je vaker wat down. Maar als we bij iemand zijn die ons aandacht geeft, die met overgave luistert naar wat we te zeggen hebben, voelen we ons versterkt, opgewekt zelfs.
Wanneer je iemand dwingt om naar je te luisteren zuig je in feite energie weg uit het energieveld van de ander om zelf meer energie te krijgen. In het vierde inzicht wordt vervolgens duidelijk gemaakt dat je je eigen energie niet moet onttrekken aan een ander maar uit een andere energiebron: geniet van je omgeving en je voelt je als herboren en vol energie.
En dat is precies wat ik afgelopen maand heb gedaan: boswandelingen, even naar Parijs, optreden voor een groep enthousiaste mensen, samen zijn met vrienden en familie. Ik heb nieuwe energie opgedaan en daarmee heb ik weer genoeg om er in 2006 weer even tegen te kunnen.