Popmuziek uit de jaren 80 is ‘mijn’ muziek. Niet dat ik andere genres of periodes niets aan vind, maar de eighties winnen het wat mij betreft van de decennia daarna.
Hoe komt dat nou? Waarom had die popmuziek _het_ wel en vind ik dat niet in de popmuziek van nu? Ik heb daar eens over nagedacht en er viel me iets op.
Vroeger had je muziek met inhoud. Een politieke inhoud. Natuurlijk waren er ook liefdesliedjes maar de politieke verhoudingen op de wereld werden vaak gebruikt voor inspiratie:
- Over de muur – Klein Orkest. Over het ijzeren gordijn in Berlijn.
- They dance alone – Sting. Over de dwaze moeders in Argentinie.
- Belfast child – Simple Minds. Over Noord-Ierland.
- Leningrad – Billy Joel.
- Nikita – Elton John.
- Goodnight Saigon – Billy Joel.
En toen werd het 1990. De muur viel, het ijzeren gordijn ging open. De communistische vijand was niet meer en de songwriters hadden blijkbaar niet meer het gevoel dat ze ergens tegen in protest moesten gaan. En daarmee verloor de popmuziek ook inhoud en idealisme.
En _dat_ is wat ik mis in de dertien-in-een-dozijn muziek van tegenwoordig.